insanların insanları üzmekten çekinmemesi

sen insanların iyiliği için uğraştıkca onların seni kırmaları.

ben karşımdakini kırmamak için cümlelerimi seçerek konuşuyorsam o da benim kıymetimi bilsin bir zahmet.

bunu dost bildiğin varlıktan görünce daha da üzülüyorsun. bazen de hiç tanımadığın bir insandan iyilik görüyorsun ve iyi insanlar iyi ki var diyorsun. i̇şte bu yüzden herkes senin için yabancı olmalı. en azından yanlış bir şey gördüğünde ilk baştaki gibi üzülmezsin

asla anlamlandıramadığım bir konu. evet bazen tamamen fizyolojik güdüler gereği kontrolü yitirip buna sebep olabiliyoruz. fakat bazen, inanılmaz küçük ve oldukça büyük bi kitle için sıradan olan meseleler yüzünden insanları üzmekten nasıl çekinmiyoruz? dahası, "hak ediyordu" yargısına varacak yetiyi kendimizde nasıl buluyoruz? mücadelesi zor yığınla mesele varken, sırf konuşmak adına, ağzımızdan savrulan kelimelerin isabet edeceği yerde yaratacağı etkiyi tahmin etmeyi başarırsak düzelecek sanıyorum bi şeyler. yoksa böyle, boş. bomboş. bundan haz alan kişiler gördükçe, var oluş levhası yeniden boşalıyor gibi

kimse kimseye zorla bir şey yaptıramaz. insanlar tercihlerini yaşarlar. yani siz izin vermezseniz kimse sizi üzemez. çıkın şu kurban psikolojisinden. yok mu yeni konunuz?

insan insanı "keşke duvara anlatsaydim" noktasına getirmemeli ya.o kadar körsün ki benim kalbime,sana kırgınlığımı anlatıp insaf umar gibi özür bekleyeceğime keşke cidden duvara anlatsaydım